با حوائج مردم چه کنم؟ تأملی در سیره آیت الله العظمی حاج سید احمد خوانساری

                                                                   

خاطره ایی از سیره آیت الله العظمی خوانساری از زبان آیت الله حاج سید مهدی ابن الرضا به تحریر حجت الاسلام حاج سید محسن ابن الرضا:  

منبع: مرجع متقین،نگارش محمد تقی انصاری خوانساری ، انتشارات انصاریان، صص 337 تا339 .

هنگامی که قصد تأسیس حوزه علمیه ولی عصر خوانسار را داشتم مکرر خدمت آن مرجع عظیم الشان میرسیدم از جمله یک روز برای امضاء اساسنامه خدمت ایشان شرف یاب شدم.روزی بود که مجلس ختمی از طرف آیت اله خوانساری برای مرحوم آیت اله حاج میرزا عبداله چهلستونی درمسجد سید عزیز اله منعقد بود و خود آقا قصد شرکت در آن مجلس را داشتند. طبعاً بنده نیز احساس کردم زمان مناسب نیست و اظهار کردم وقت دیگری خدمتتان برسم. مرحوم آقا

بناهای تجاری خوانسار در دورۀ قاجاریه و اوایل پهلوی

حسین صدیقیان (دکتری باستان­شناسی دوران اسلامی دانشگاه تهران)

خوانسار یکی از شهر­های شناخته شدۀ دورۀ قاجاریه و اوایل پهلوی در بخش مرکزی ایران محسوب می­شد. اشاراتی از این شهر در برخی متون تاریخی شده که بیشتر بر اهمیّت جایگاه اقتصادی و تجاری آن تأکید دارند. به­عنوان نمونه، کینیر که در اوایل دورۀ قاجاریه از خوانسار عبور کرده بیان می­دارد که در حدود 2500 خانوار در این شهر ساکن و اهالی آن عموماً تجارت­پیشه بوده­اند (kinneir, 1973: 128). همین موضوع در دیگر منابع تاریخی نیز تأکید شده است (شیروانی، بی­تا: 274 و همان، 1339: 669؛ آل­داوود، 1378: 134؛ جکسن، 1369: 292). آنچنان که از منابع تاریخی و برخی اسناد تاریخی موجود استخراج شده می­توان بیان کرد که در این دوران صنایع و هنر­هایی چون منبّت­کاری، نقّاشی روی چوب، رنگ­رزی، دبّاغی، مس­گری، قالی­بافی، سفال­گری و تفنگ­سازی، در خوانسار رونق بسیاری داشتند. در این میان به­واسطۀ وجود درختان گوناگون بسیار در شهر صنعت و هنر­هایی چون منبّت­کاری، خرّاطی یا چوب­تراشی و تولید آثار چوبی از جایگاهی ویژه برخوردار بود (اعظام قدسی، 1379: ج1، ص575؛ محبوبی اردکانی، 1374: 138؛ آل­داوود، 1378: 134 و بروگش، 1367: 350).

نگاهی کوتاه به ترانه های عامیانه مردم خوانسار

گلناز عصّاری، کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی/

[e-mail]

به نقل از فرهنگ بزرگ سخن «ترانه شعری است متشکل از چند بیت مقفا و هم­سان از نظر تعداد هجاها و مصراع­ها که با آواز خوانده می­شود.» و «ترانه­ی فرهنگ عامه ساده و در فرم چند بیتی است که میراث شفاهی و متأثر از روح مردم نواحی مختلف است.» (انوری،1381: 1683)

ترانه­­ های روستایی و به عبارت صحیح­تر ترانه­ های عامیانه، بیان حال و نماینده اندیشه­ ها و تخیلات ساده و بی ­پیرایه طوایف مختلف ایران است که در روستا­ها و میان ایلات و قبایل به آهنگی دلنواز خوانده می­شود.

این ترانه­ ها سرایندگان مشخص ندارد و در دیوان و دفتری هم گرد­آوری نشده است و فقط بر سر زبان­ها باقی مانده و کسی را دسترسی به مجموعه­ ی آنها نیست. هنوز قسمتی از این ترانه ­ها در روستاهای ایران معمول است.