تدوین: محسن محرابی
mohsen.mehrabi395@gmail.com
بی تردید هر زبان و گویشی افزون بر نقش سازنده و مؤثر آن زبان یا گویش در هویّت بخشی به افراد یک جامعه و انسجام وحدت ملیِ آن و نیز حفظ و دوام فرهنگ و سنن و آداب اقشار مختلف جوامع، میتواند کاربرد حفاظتی و امنیّتی و تبادل اطلاعات سرّی و جلوگیری از افشای مکالمات محرمانه را نیز به دنبال داشته باشد. این امر در جبهه های دفاع مقدّس به خوبی بارز و آشکار بود و موفقیّتهای بسیاری هم از نتایج آن حاصل شد. در این بین، گویش خوانساری هم از این قاعده مستثنی نبود؛ چراکه از جمله گویشهایی بود که نقش سازنده و تعیین کنندۀ خود را در حفظ رموز مکالمات و جلوگیری از افشای اطلاعات سرّی و محرمانۀ عملیّاتی[1] و در نتیجه پیروزی اطلاعاتی ایران نشان داد. بی شک در هشت سال دفاع دلیرانۀ مجاهدین اسلام علیه نیروهای متجاوز بعثی و حضور رزمندگان دلیر و غیور خوانساری در تمام قسمتها و واحدهای جنگ (اعم از یگان دژبانی مرکز در جنوب، حفاظت اطلاعات، و بالأخص واحد مخابرات و...)، و بهره گیری از گویش محلی و خاصّ خود در جبهه های جنوب کارساز بود و موفقیّتهایی را نیز به همراه داشت. خوانسار جزو شهرهایی بود که با توجه به جمعیّت کمش در آن دوره، از بیشترین رزمنده های اعزامی به جبهه های حق علیه باطل و صیانت از آرمانهای امام(ره) و انقلاب برخوردار بود و چه بسا که تا به امروز 309 شهید (اعم از شهدای انقلاب و دفاع مقدس و بمباران بعثیها و حادثۀ مکه و فاجعۀ ناگوار منا و...) و 420 جانباز و 16 آزادۀ سرافراز تقدیم اسلام و انقلاب اسلامی کرد[2].
اما بیشترین سهم و نقش گویش خوانساری در جبهه های دفاع مقدّس، در واحد مخابرات و در حفظ اطلاعات ارسالیِ محرمانۀ فرماندهان جنگ به نیروهای خودی بود. بی تردید «بیسیمچی» مهمترین رکن حفاظت از اطلاعات در ارسال مکالمات مخابراتی یا پیامهای سیگنالی بود که میتوانست امنیّت و حتی پیروزی نیروهای ایرانی را هم تضمین کند[3]. بنابراین، از این حیث، نقش و وظیفۀ یک بیسیمچی بسیار تعیین کننده، خطیر و حائز اهمیّت بود، بویژه آنکه در آن دوران، از واحد مخابرات بعنوان شبکۀ اعصاب در پیکرۀ جنگ هم یاد میشد.
